Dit is het Kuramoto model en ik vind het zó interessant.
Check de video en lees dan verder.
Ik probeer mijn gedachten over dit natuurlijke fenomeen te ordenen, dus dacht ik: al schrijvend kan ik mijn eigen gedachten op orde krijgen en misschien jou ermee inspireren.
Oke, en waarom is dit dan interessant?
Nou om twee redenen:
1) Onder de juiste omstandigheden zullen meerdere 'oscillatoren' die met een verschillende interval heen en weer gaan, gelijktijdig gaan tikken. No shit.
2) Er is een overeenkomst tussen oscillatoren en teams. Serieus.
En met name dat tweede punt heeft mijn aandacht gegrepen.
Wellicht is het handig dat je weet wat een 'oscillator' is.
Een oscillator is o.a. belangrijk in communicatietechnologie. Denk bijvoorbeeld aan je mobiele telefoon 📞. Ze helpen om informatie over te dragen en worden gebruikt in muziekinstrumenten, klokken, geluidsgeneratoren, digitale circuits, noem maar op.
Terug naar de vergelijking tussen Oscillatoren en Teams.
Zoal je weet bestaan teams uit individuen die samenwerken om een gemeenschappelijk doel te bereiken. En als het goed is is er interactie tussen de teamleden. Niet altijd even goed, maar toch. Herkenbaar, niet waar? 😉
De interacties tussen teamleden bestaat uit de communicatie en coördinatie. En dit is waar het interessant wordt.
Want er bestaat een overeenkomst tussen de structuur van een team (of organisatie) en die van het Kuramoto-model, in de zin dat beide een netwerk is van individuen die onderling met elkaar verbonden zijn.
Ik zie het als volgt:
Blikjes: de cultuur, bestaande uit gezamenlijke waarden & normen
Plankje: het gezamenlijke doel
Oscillatoren: de teamleden die (samen)werken
Als alles goed opgelijnd is, dan gaan de teamleden naar mate de tijd verstrijkt gezamenlijk werken. Synchroon, in overeenstemming met de ander. Doelen worden gehaald en de teamkleden hebben het gevoel dat ze er bij horen, van belang zijn. Zoals een team roeiers in sync met elkaar over de finish komen.
Maar wat gebeurt er als de boel uit balans is? Bijvoorbeeld doordat de blikjes oneven verdeeld zijn. Alsof de teamleden niet werken vanuit dezelfde waarden & overtuigingen.
Of wanneer het plankje te zwaar is of uit het lood staat? Wanneer het doel eerder voelt opgelegd dan gezamenlijk gedragen.
Dan gaat het snel fout en stort het Kuramoto model binnen de kortste keren in elkaar. Sterker nog, het is nog verdomd moeilijk om de juiste opstelling te vinden waarmee het lukt om ze synchroon te laten bewegen.
En dit zie je veel binnen organisaties gebeuren. Iedereen doet zijn uiterste best en zijn eigen ding.
Iedereen werkt hard, maar er ontstaat geen synchroon werkend team. Sterker nog, je werkt elkaar tegen. Met als resultaat, dat het model (lees: team) in stort.
En dit is een natuurlijk principe!
Herkenbaar voor jou? Of ben je het er juist niet mee eens? Laten we dan linken. Ik ben benieuwd naar jouw kijk en ervaring hiermee.