Wanneer ben je een gastvrouw? Of gastheer? Of een paarse krokodil? Vraag het aan Yvonne, gastvrouw bij het UMC Utrecht en steller van dé vraag.
"Komt u iemand ophalen?"
Ik loop gehaast langs Yvonne terwijl ik met een glimlach snel even antwoord "Nee, ik kom mijn medicijnen ophalen!".
Haar antwoord verbaast mij en doet mij stoppen.
"Dan moet ik u vragen om toch ergens anders te parkeren meneer."
Voor de situatieschets is het handig om te weten dat ik mijn auto in de blauwe zone voor de ingang heb neergezet. Je mocht daar tot voor kort 15 minuten parkeren, bijvoorbeeld om iemand op te halen, af te zetten of medicijnen uit de servolocker te halen (zo'n vending machine voor medicijnen).
Maar nu dus niet meer. Je mag er nog maar liefst vijf minuten (ja, je leest het goed: 5 minuten!) parkeren. Alleen om iemand op te halen. Of af te zetten. Het heet sinds kort dan ook een Kiss & Ride gebied.
Verbaasd kijk ik Yvonne aan. Ik weet even niet wat ik moet zeggen.
"Eeeeh, maar ik moet bij de servolocker zijn. In de hal."
Yvonne is onverbiddelijk. Ik moet mijn auto ergens anders parkeren, in de parkeergarage.
Nu toch wel geïrriteerd antwoord ik haar dat ik dat niet ga doen, want ik ben met max 2 minuten weer terug.
"U mag hier maar 5 minuten parkeren" is haar vinnige antwoord.
Ah, gezellig. De sfeer is in 2 zinnen van vrolijk nar vijandig gegaan. Altijd leuk.
Adrem als ik ben antwoord ik haar dat ze een tientje van mij krijgt als ik er langer dan 5 minuten over doe. En weg ben ik door de draaideur.
Binnen 2 minuten sta ik weer buiten, naar Yvonne.
Triomfantelijk laat ik mijn papieren zakje met medicijnen zien.
"Kijk, daar zijn ze dan!".
Yvonne kijkt mij aan met een blik die meerdere dingen kunnen betekenen. Maar ze zegt niks. Dus vraag ik haar nieuwsgierig op de man af "Wat gebeurde er nou net toen ik langs liep?"
"Helemaal niks, ik vroeg gewoon of u iemand komt ophalen. Ik doe gewoon mijn werk."
Blijkbaar is het niet meer toegestaan om te parkeren als je medicijnen ophaalt. Want wat blijkt? Veel mensen zetten hun auto neer om medicijnen op te halen, maar zijn vervolgens een (half) uur of soms langer weg. En het is gratis parkeren daar. We zijn toch Nederlanders 😇.
Terwijl Yvonne mij dit uitlegt, groeit mijn verbazing.
Sinds iemand op kantoor van het UMC heeft bedacht dat je hier nog slechts 5 minuten mag parkeren, heeft Yvonne de opdracht gekregen om iedereen hierop aan te spreken.
En volgens haar leidt dat regelmatig tot schrijnende gevallen. Van mensen die niet goed kunnen lopen maar gedwongen worden dat toch te doen. Of mensen die het parkeerkaartje niet kunnen betalen, maar wel ergens hun auto moeten parkeren. Voorbeelden te over.
En als je langer dan 5 minuten parkeert, dan moet Yvonne daar melding van maken. Je krijgt dan een officiële waarschuwing (het lijkt school wel) en na twee waarschuwing krijg je de derde keer een wielklem.
Verbaasd vraag ik aan haar wat zíj́ hier van vindt.
"Verschrikkelijk." is haar korte antwoord. "Ik heb de hele dag door dit soort gesprekken."
We nemen afscheid en terwijl ik wegrijd zwaai nik nog even naar haar.
De lentezon schijnt op mijn gezicht. Tevreden zeg ik tegen mij zelf "Ze mogen daarbinnen wel eens wat vaker luisteren naar Yvonne."
In zoveel organisaties wordt het beleid bepaalt door iemand die de uitvoering niet snapt. Geef de Yvonne's van deze wereld gewoon het mandaat om te bepalen of iemand wel of geen wielklem verdient.
Dan pas wordt een gastvrouw een gastvrije vrouw.